CAPÍTULO 6. FINDE EN AMAPALA

CAPÍTULO 6. FINDE EN AMAPALA

Como xa vos contamos sobre o noso tempo de lecer, as findes convertímonos en guiris. Guiris que van con autóctonos a sitios incribles e non tipical turist, pero engadimos as gafas de sol, agarramos a cámara de fotos, e alá vamos!

Esta finde tocou Amapala, unha illa no Pacífico. É a nosa favorita, e da igual que non viramos as outras, porque esta é impresionante, a conxunto coas súas xentes.

Amapala emerxeu no mar debido á erupción do volcán que lle da o nome á illa, agora extinto e cuberto de vexetación de selva tropical e un fervedoiro de biodiversidade. 

O mapa turístico da illa.

O grupo de viaxe, mestura de procedencias (3 de Honduras, 1 de Canadá e 3 de Galiza) e de sabedorías (desde fotografía, bioloxía, enxeñaría, políticas, ambientalismo...).

 O primeiro día dedicámolo a percorrer as praias da illa, comezamos a camiñar cara a praia de Zapote co ritmo tropical ao que nos estamos afacendo tan ben, a ver quen nolo saca cando esteamos de volta!

Así foi, que de camiño coñecemos a unha familia que nos abriu as portas da súa casa para ensinarnos as súas formas de traballar no mar, descubrimos aí o que son os curiles e os cascos de burro (estilo berberecho pero tamaño dinosauro), e tamén probamos unhas sardiñas que fan en conserva salgada, de nome pepescas. De camiño á primeira praia coñecemos a Mauricio, que se uniu ao grupo e estivo aprendendo a sacar bonitas fotos da súa illa.

 Aprendendo sobre o secado das pepescas e sacando fotos de Amapala.

A burbulla inmobiliaria e construír a pé de praia eiquí é outro concepto, non imaxinamos como sería en Galiza xantar coas cadeiras do bar na mera praia, cos pes a remollo sen que queden aterecidos pola temperatura da auga. E, moi importante, que os bares e restaurantes conten con hamacas para durmir a siesta, ou para descansar cando o pida o corpo, iso si que é unha boa idea. Aproveitamos para pedir o copyright disto, se algún día poñemos un negocio, vinde probar as hamacas!!

O día foi pasando e fomos coñecendo vilas mariñeiras con lanchas en cada praia, en cada impresionante praia co seu correspondente impresionante solpor.

 Mais, no paraíso tamén existe controversia, quédannos ganas de poder limpar todo o lixo que se acumula, tendo en conta que o primeiro será sensibilizar co obxectivo de que todos os plásticos non cheguen ao mar. Algo nos gustaría facer respecto a isto, non deixedes de ler as nosas crónicas.

A nosa primeira noite tampouco defraudou, sentimos os restos do furacán Harvey, que non afectou á costa do Pacífico de Honduras onde nos atopamos, mais chegou en forma de tormenta tropical, tormenta eléctrica de mais de unha hora, moi intensa para nós, e só unha brisa para os amapalinos, que afeitos aos cortes de luz na illa, nada mais rematar a tormenta, comezaron a música e a festa (grazas a un xerador) no bar da vila.

Ao día seguinte tocou madrugar, mais mereceu a pena para coñecer a selvática Amapala e subir ata o cumio do volcán que lle da nome. Polo camiño sorprendémonos con centos de aves, réptiles, bolboretas, árbores... e xa chegados arriba, marabillámonos coas vistas: El Salvador a un lado, Nicaragua ao outro, o océano Pacífico á fronte, e a nosa Honduras á outra fronte. E, coa nosa racha de alegría e boa sorte, tivemos a sorte de coñecer ao señor Maradiaga, gardián do cerro, ao que admiramos pola súa autosuficiencia de vida no cumio dun volcán: explicacións da colleita da yuca e da cociña do pitero (armadillo para nos), entre outras cousas.

  

A fin de semana rematou con moitas sensacións boas, agardamos voltar pronto e seguir desfrutando desta illa do Pacífico e das súas xentes.