25 jul 2017

Crónicas galecatrachas

Capítulo 1. Comeza PCR 2017 (por Adrián López)


Ey! Que pasa chavales, todo bien? Todo correcto? Y yo que me alegro!!... ejem ejem, perdoade rapaces, que isto de publicar na internet subese rapido a cabeza... Bueno, como anuncia este titulo, chegou pa ben ou pa mellor o PCR 2017!! Todos estabades agardando mais esta temporada ca de Game of thrones, pero estamos de volta!! Esta tempada, cambian os actores, o mais puro estilo True Detective, e despois de recibir as mellores leccións dos nosos veteráns, Irene, Marcos e Miguel, collemos o seu legado tres intrepidos padawan: polo lado de auga,Vero e Adrian encargaremonos de que os mosquitos de El Triunfo non pasen fame, dandolles asistencia humanitaria todalas noites, e polo lado de agro, Dani será o gardián do manglar, o vixiante da ria de Fonseca, e militará nas filas de San Lorenzo. De esta maneira, poñemonos de camiño como bós galegos que somos alá para as americas, buscando o progreso tamén como antano, pero dunha maneira un pouco diferente a como a facian os nosos devanceiros. Nós mais que mais que tratar de chegar con un Mercedes novo do trinque e cun traxe branco fardando a romería de Santo Eulalio de Frades o noso progreso vai ir mais dedicado a alma. O obxectivo principal será introducirnos nunha sociedade e cultura moi diferente a nosa, tanto que creo que non teñen nin pimentos de Padrón... e ver como nos amañamos para adaptarnos tanto ó clima como as costumes, para que podamos aprender o máximo, e aportar anque sexa un pequeno grán de area difundindo cono vive aqui a xente e a que problemas se teñen que atañer. Para facervolo chegar a vos, queridos pecerrebeliebers, invocamos e creamos esta nova sección, as Crónicas Galecatrachas, donde vos iremos poñendo ao loro de como vai a nosa vida por alá, e das aventuras e adveridades que pasaremos esta nova remesa de gringos in Honduras!! Permanecede atentos!!

Capítulo 2. Viaxe a Honduras (por Daniel Regueiro)


Partimos de Galicia un xoves e chegamos a Honduras un sábado, pasando por Madrid, Toronto e Houston. Este itinerario foi a primeira proba dura que os PCR tivemos que pasar, preparando así os nosos sentidos para estar en alerta todo momento. Logo de ir superando os obstáculos, fomos extraendo as seguintes conclusións, que serven de consellos para futuros PCR e viaxantes en xeral:

1. Dereito a unha indemnización se Renfe se retrasa

O Alvia que nos levou a Vero e a min dende Compostela chegou cunha hora e media de retraso a Madrid. Ao ser un retraso superior a unha hora, Renfe concédenos o dereito de solicitar a devolución do prezo do billete a partir do día seguinte dentro dun período de catro meses. En realidade isto máis que un consello é un recordatorio para lembrarnos ao noso regreso que deberemos acudir a unha das oficinas de Atención ao Cliente para facer valer o noso dereito.

2.  eTA non é ESTA

En Madrid, pareceunos gracioso cando unha operaria da compañía Air Canada se nos achegou na cola de facturación para preguntarnos se tiñamos o eTA. Adri, Vero e eu respondimos afirmativamente moi seguros de que entre as nosas pertenzas tiñamos o visado para entrar en Estados Unidos (o ESTA), pensando que con eTA se refería ao ESTA con acento latino, xa que a operaria era latinoamericana. Os risos duráronnos até que chegou o noso momento de facturar e o rapaz do mostrador nos pediu o eTA. “Sí, sí, aquí tengo el ESTA”, lle dixen. “No; el eTA, el visado para entrar en Canadá”. E aí calei. Deseguida nos apartaron e nos informaron como conseguir o eTA, facendo unha solicitude por internet a través dos nosos teléfonos móbiles. A sorte quixo que a solicitude de Adri máis a miña nos viñesen aprobadas en menos de 5 minutos. Porén, Vero conseguiuna no último minuto para poder facturar. Afortunadamente o avión saía con retraso, o que nos deu marxe de tempo, pero algunhas persoas quedaron en terra.

Lección: eTa é o visado para entrar en Canadá (e Australia); ESTA é o visado para entrar en Estados Unidos. Non hai que confundilos, por moito acento latino que teña a persoa que nos está preguntando se temos o eTA.
Lección 2: Asegúrate de viaxar con batería no móbil (consello patrocinado por Adri).

3. Un retraso pódete levar a ver Toronto-ntero

Así como o retraso da hora de saída do avión de Madrid a Toronto nos axudou a solucionar o problema do eTA, e polo tanto a emprender a viaxe, ese mesmo desfase fíxonos perder a seguinte conexión do noso itinerario. Efectivamente, nunha escala de dúas horas pódese perder o seguinte avión a Houston. O normal nestes casos é que a compañía che asigne de oficio outro voo e te informe del antes de aterrar. Pero como a nosa viaxe non era normal, a nós non nos asignaron outro voo. Así que, mantendo a calma e o sentido do humor, dirixímonos aos mostradores da compañía para reclamar outra conexión. Air Canada ofreceunos un voo a Houston que saía en 5H, o suficiente para agarrar un tren que nos levase a ver Toronto. Logo dun paseo de dúas horas no que vimos a torre dende a que se ve Toronto-ntero (Vero non sabía que existía de verdade), voltamos ao aeroporto, pasamos os controis de aduanas estadounidenses e sumámoslle 3 ou 4 horas máis de voo ás 8 que xa levabamos ás costas. Si, aínda é venres.

Escala en Toronto

Lección: Se perdes a conexión con outro voo por retraso (da compañía), non desesperes. Reclama outro voo e intenta desfrutar da escala da mellor forma posible, como dando un paseo pola cidade.
Lección 2: Non lle temas ás autoridades aduaneiras americanas, témelle máis ás escalas de curta duración.

4. Houston, temos un problema… onde están as maletas?

En canto chegamos ao Aeroporto Adolfo Suárez Madrid-Barajas, os tres decidimos embalar as maletas, quedando estas ben identificadas cun plástico verde chamativo. Mais, se os PCR non subíamos ao avión en Madrid polo eTA, as maletas tampouco se podían facturar. Se os PCR viaxabamos nun voo con retraso, as maletas tamén perderían a súa conexión co seguinte voo do itinerario. Se os PCR conseguiron outro billete para Houston, as maletas… WAIT! Onde están as maletas?
Air Canada en Toronto: Do not worry. Your luggage is also flying to Houston in the same flight as you.
Confiamos neles. 
Cando xa estabamos agardando a que chamasen aos pasaxeiros para embarcar no avión, divisei na pista as nosas maletas, identificadas polos plásticos verdes, a punto de ser subidas. Cando chegamos a Houston fomos con entusiasmo a buscar as nosas maletas verdes, pero, como xa ocorrera en Toronto, as nosas maletas non estaban na cinta. De novo, acudimos ao mostrador de Air Canada.
Air Canada en Houston: …. (non había ninguén)
Como xa estabamos cansos (si, aínda era venres para nós). Dirixímonos ao hotel a durmir catro horiñas, as mesmas que durmíramos en Madrid. Ao día seguinte, logo de comer un almorzo americano, volvemos ao aeroporto a preguntar: onde están as maletas?
United Airlines Terminal E: Air Canada has your luggage. Go to Terminal A to claim for it.
Air Canada Terminal A: Your luggage has ben already transfered to United Airlines.
United Airlines Terminal E: Go to ask to United Airlines Baggage Services in Terminal C.
United Airlines Terminal C: Air Canada solo ha transferido el equipaje de Vero. Ustedes deben tomar el avión a Tegucigalpa y reclamar allí por sus maletas en caso de que no hayan llegado.
A 20 minutos de que saíse o avión, sen saber onde estaban as maletas, decidimos sacar as tarxetas de embarque e intentar tomar o avión a Tegucigalpa. Logo de correr por todo o aeroporto para chegar a tempo, cando estabamos no pasadizo cara a entrada do avión volvín a divisar unha maleta verde na pista, separada das que estaban cargando. Nun intento desesperado porque as nosas maletas chegasen a Honduras, Vero pediulle a un operario da compañía que fose abaixo para dicirlles aos seus compañeiros que subisen as maletas con plástico verde ao avión. Grazas a el, as maletas voaron connosco a Tegucigalpa.

Gofre coa forma do Estado de Texas

Lección: Pregunta tantas veces como necesites até saber onde están as túas pertenzas. Se tes que preguntar a 15 persoas, tamén. 
Lección 2: Vai con tempo ao aeroporto para non ter que andar apurado co pensamento de “xa non damos subido ao avión”. 
Lección 3: Bótalle un ollo á pista do aeroporto para ver se soben as maletas no avión ao que te vas a subir ti (consello patrocinado por Dani).
Lección 4: Embalar as maletas dos que viaxedes xuntos con plástico verde axuda a que as identifiquen.
Lección 5: En USA e Canadá hai moitos traballadores hispanofalantes, pero por moitos hispanofalantes que atopes, non todos os traballadores falan español. (lección aprendida por Vero).





Capítulo 3. Primeiras horas en Honduras (por Vero Torrijos)


…E, por fin, chegamos!! Todos os contratempos que nos sucederon na viaxe cambiáronse por graos de temperatura! Agora xa relaxados e acollidos por Raquel (só levamos unhas horas con ela e xa podemos dicir que a adoramos). Mentres escribimos isto xa é noitiña, estamos a 31ºC e escóitanse os grilos, os gekos e as rás, que están arredor de nos e parece que se achegan a darnos a benvida ao fogar do Triunfo (cando vaiamos para a cama, seguramente os zancudos tamén nos darán unha benvida que non nos ha gustar tanto...). Para estar eiqui esta segunda noite hondureña, foi un tamén longo traxecto que comezou coa viaxe do aeroporto a San Lorenzo, menos mal que nos acompañou o hondureño Danis e nos puxo ao día coas meteduras de pata de vocabulario que iamos cometer... e que de feito aínda cometeremos..., pois “cogimos” un montón de cousas, pensamos que podiamos pedir unha ración de polbo nas “pulperías”, confundimos “golosinas”, “lápices”....  

Nas retencións da estrada de Tegus a San Lorenzo dábanos tempo a estirar as pernas.

Chegamos a San Lorenzo, paseamos as súas rúas e saboreamos as comidas típicas, antes de deitarnos metidos por primeira vez nunha mosquitera (toda unha experiencia de instalación!).
Primeira noite con mosquiteras
Xa pola mañá, o almorzo deunos enerxía, con aguacates, bananas, frijoles, ovos, tortas de millo e mesmo carne de chanchito, acompañado de zumes de froitas tropicais que alimentan só con ulilas. Preparados entón paraun paseo até os manglares e ver a paisaxe do Golfo de Fonseca (e deixando pendentes paseos en barca até a illa dos Paxaros ou a do Amor). Esta será a vila onde se instale Dani, o PCR de agro.

Desayuno catracho


E a viaxe continuou até asentarnos en El Triunfo, facendo parada en Choluteca para (como non!) probar mais comida típica. A primeira tarde no Triunfo coñecimos a Héctor e a súa familia que nos abriron as portas da súa casa e nos convidaron aos marañóns (anacardos) máis ricos que probamos na vida, recén tostados na casa, todo un manxar! E, como diciamos ao comezo, Adri e Vero, PCRs de auga, agora xa instalados no Triunfo na casa de Yasira e a súa familiia, un fogar entrañable e acolledor, só nos queda descansar e agardar a mañá, pasado,... e aos vindeiros 3 meses e todas as experiencias e aprendizaxes que nos deparan. Con moitas ansias e entusiasmo, comeza a vivencia PCR!! 

San Lorenzo, Valle.