CAPÍTULO 5. TEMPO DE LECER

CAPÍTULO 5. TEMPO DE LECER

Ben, despois de dúas semanas de estar aquí, a verdade e que só podemos dicir que estamos encantados con tódalas cousas que aquí estamos descubrindo. O primeiro que choca e que parece imposible a priori, é que un pais que comparte lingua con nós, haxa tantas palabras distintas e expresións tan propias que até a veces non consigamos entendernos. E gracioso que moitas das palabras que para nós parecen totalmente inofensivas e de uso diario, aquí te fagan parecer un obseso sexual, moitas veces os propios catrachos non poden evitar esbozar un sorriso ó oírnos. A verdade que a coñita do verbo coger xa parece a de “A pique el portaaviones” de Los Simpsons. Continuamos a facer esforzo para introducir a palabra agarrar e tomar en sitios que moitas veces aínda me rechía nos oídos, e xa notamos que algunha expresión se nos vai adherindo de forma involuntaria ao noso uso, facéndonos pensar a veces como puidemos vivir antes sen ela.

Como método de inmersión, Vero e mais eu aquí no Triunfo tamén tratamos de almorzar (ollo, aquí o almorzo e o xantar, e o xantar en Portugal e a cea, asi que como moralexa non quededes pa comer cun catracho e un portugués á vez) algunhas das miles de froitas que aquí existen, facer unha listaxe delas daría para escribir outro blogue, pero algunhas das que probamos son as lichas, pequenas e un pouco acedas, as guayabas, mais secas, mangos, aguacates, piña, nances (non nos convenceron moito, aunque abundan moitísimos), semente de marañón (anacardos)... etc etc. As froitas aquí teñen un sabor especialmente intenso, o que moitas veces fai que che encante moito, ou te empalague pola cantidade de azucre que conteñen.

Lichas hondureñas

Durante a semana na que tivemos a reunión coas copartes e as capacitacións con Mireia, tamén tivemos un oco nunha noitiña para poder desfrutar das augas termais que brotan do río en Nacaome. Un sitio verdadeiramente espectacular, nin sequera o pato gardián das charcas conseguiu estragar, aínda que Danis nun momento de despiste foi vítima das súas poderosas mandíbulas. Unha velada encantadora, na que case cocemos como polos nalgunha das pozas (ríase vostede das termas de Ourense).

Nesa mesma fin de semana, puidemos disfrutar nunha escapada da artesanía de Lenca en La Arada, un pequeno pobiño ás beiras da panamericana, a poucos kilometros xa da fronteira con El Salvador. Alí, as mulleres lencas dan renda solta a todo o seu arte e o bon facer e deseñan todo tipo de artigos, usando exactamente os mesmos métodos e técnicas antigas. Cada peza é única e reflexa tanto as tradicións étnicas do lugar. Aquí vemos algúns exemplos.

Forno de Lenca

Tamén puidemos desfrutar da primeira navegación pola ría, nunha das barcas de feito do expresidente de Coddeffagolf. Facía aínda un sol de xustiza cando nos subimos a chalana, anque como veremos, cambiaría ben o conto. A ruta transcorría polo medio das miles de vexetacións de mangle que alí no golfo se atopaban, unha planta incrible, vida de Asia, que conseguía crecer pese a alta salinidade do golfo. A marea mais ou menos baixa permitíanos ver a parte de abaixo destas plantas desprovistas de follaxe:

Logo da pequena travesía chegamos a Praia do Amor, unha fermosa illa de area, onde o nivel da auga, pese a esta subindo a marea, permitía o baño, sempre rodeados desa fermosa vexetación por tódolos lados.

Tras isto, poñémonos rumbo a Illa dos paxaros, xa o lonxe, esta illa apreciábase especial respecto das outras do golfo, xa que se avistaba como un pequeno enxameo por encima. Esta illa era usada ocupada de forma masiva por todo tipo de paxaros (cormoráns, garzas, tijerillas, pelícanos, garcetas, avetorillos, espátulas rosadas...), asentándose ata destruír a súa vexetación, polo que cambiaban a outra, mentres esa se rexeneraba, e asi ciclamente por todo o golfo. Un espectáculo natural incrible, entrar nesa illa e verse rodeado de miles de paxaros (cos perigos que acarrexa esta acción, que llo pregunten a Vero e a Mireia, que foron vítimas dun ataque bombardeiro). 

E alí foi cando aconteceu.. unha nube de cor negro coma o chamizo púxose rapidamente riba das nosas cabezas. Descargaba raios que cruzaban o ceo e permanecían incluso segundos sobre el. Aínda o dia anterior bromeábamos con Xabi sobre que nunha tormenta ó mellor era estar no mar... pois alí nos atopábamos. O camiño de volta antollouse inquietante, pero os lostrego poñían ante nós un espectáculo de luces, que se quedara seguramente gravados nas retinas dos que alí estabamos. Conseguimos chegar sans e salvo a costa, e refuxiámonos da auga nun dos locais/restaurantes da praia. Incrible experiencia.

Ao terceiro finde da nosa estancia aquí, por causas do destino, aos camiños do grupo Auga e do grupo Agro dividíronse. Eu e Vero improvisamos unha fuxida a de fin de semana a León Nicaragua, xa que Guillermo, o fillo dos nosos caseiros, estudiaba alí nas fin de semanas. O madrugón foi prominente para marchar, xa que iamos para que Guille entrase en clase, aínda era de noite cando cruzamos a fronteira. Chegamos de maña cedo a León, e a verdade e que, pese a no ter bloques de edificios nin rúas ultra anchas, xa daba sensación de estar nunha cidade ben grande. Demos unha volta, acompañados dun guía e dunha parella española, e coñecemos un pouco mais a historia revolucionaria da cidade, os levantamentos sandinistas contra os gringos, as revoltas estudantís contra o goberno somocista, e un pouco das culturas precolombinas e das tribus dos Sutiava. Fíxonos especial gracia como as tribus facían mofa de forma moi picaresca dos españois colonizadores a través das suas festas, e da adaptación das súas costumes a relixión católica.

Tamén aproveitamos para visitar un volcán!!! O Cerro Negro, un volcán de xuventude nada común, xa que se erixiu no 1850 (e tempo xeolóxico, estamos falando de hoxe mesmo) e segue activo, a última erupción foi no 1999. Unha experiencia incrible, das que quizais só se fai unha vez na vida. Ademais que despois a baixada sería tamén moi espectacular, xa que baixariamos cunha especie de trineo polas lomas de gravilla do volcán.